دیوان اشعار

 بیقرار ، بیقرار

 در بسیط حس عشق

 بی گریز و بی فرار

 دوست دارم

 بی بهانه ،

با تو باشم

 با تو باشم تا بمیرم.

 رقص گیسوی ، تو ، باد

 بر سر انگشتم فتاد

 در میان بگرفتمت

 شور در جانم نهاد

 زود گفتم

 جان شیرین،

با تو باشم

 با تو باشم تا بمیرم

 دل زدم بر آتش و شور

 غصه از جان ودلت دور

 پس دمی آرام گشتم

 در کنارت، مست ومخمور

 عهد بستم

با خدایت ،

با تو باشم

 باتو باشم ، تا بمیرم

 سر به زانویم نهادی

 چشم در چشمم گشادی

 خیره شوری از دو دیده

 در همه جانم فتادی

 گفتمت :

تا آن که هستم،

باتو باشم

با تو باشم تا بمیرم.

همچو مادر زاده ، عریان

 سر به بالین ، چشم گریان

 بی صدا در من خزیدی

 داغ چون ،خورشید سوزان

 خوب فهمیدم

 که باید ،

باتو باشم

 باتو باشم تا بمیرم.

در آسمان شب وقتی

 نگاه می کنم از منظر نگاه .

 می بینمت ،

 که تماشا نشسته ای مرا 

 می پیچید این صدا

 که چرا ؟

 هان ،

 بگو چرا ؟

 من باور تورا

هزار بار به کاغذ نوشته ام.

 اما هنوز

باور نکرده ام تورا.

 می پرسم از ،صفا

 که چرا ؟

 هان،

 بگو چرا ؟

 گفتی ستاره ای،

 سمری داری از خودت .

 من در صدای تو

 نه شنیدم صدای پا .

 پاسخ بده مرا

 که چرا ؟

 هان ،

 بگو چرا ؟

 از من مرنج ،

 رنج مرا هم علاج کن .

 از خود بگو به من

 به من تازه آشنا .

 ازمن مپرس چرا

 که چرا ؟

 هان ،

 بگو چرا ؟

حقیقت را خریدارم ،

به یک عهدی و پیمانی

تلمذ کرده ام با دیده پویا ،

بدآن آیات سبحانی .

نمی جویم ره مستی ،

در این خمخانه هستی

دو صد نفرین و صد افزون ،

برآن منشور ایمانی .

رهایی را نمی یابم ،

در این گردون آبی رنگ

بیا تا دیده بگشاییم و هم دل را ،

به یک قانون کیهانی .

هزاران آیه تد لیس ،

صد ها حیله و تثلیث

ز خلق آدم و حوای سرگردان و

..... تا ملک سلیمانی .

به حکم عقل می گردم ،

نه چون اسبان عصاری

نمی دانم چه حاصل می شود آخر،

ازاین تحقیق میدانی .

حریمی بر نمی تابم ،

برای درک راه از چا ه

نمی بینم درآن تسلیم توحیدی،

بجز حزن و پشیمانی .

دمادم ورد من این است ،

حق جوییم و حق پوییم 

 نه می پیچم به تن ،

تن پوش احرام و

نه شولای نریمانی

چه کسی گفت ؟

که من می ترسم .

از برون رفتن ایمان

از جان ؟

چه کسی دید ؟

خدا....

در همین نزدیکیست ؟

چه کسی ساخت ؟

جهنم را

داغ ؟

چه کسی برد ؟

خدا را

بر عرش؟

چه کسی داد ؟

شرف

بر ایمان ؟

چه کسی دوخت ؟

......

ما زاده

توهم يك

پست نابكار.

ما بنده

غرور همان

بي قواره ايم.

گاهي

به شوق ارم

احمقي تمام

گاهي

ز خوف شرر

در شراره ايم.

يكدم

بنام خدا

كشته  ميشويم

آني بنام هبل

پاره پاره ايم.

عمري گذشت

راه فلاحي

عيان نشد

ما دربدر

پي يك

راه چاره ايم.

هميشه فكر ميكردم

خدا

من را نمي خواهد

و من.....

در نقطه مبدا َ

بر او

تحميل گرديدم.

هميشه فكر ميكردم

كه او

از دست من

شاكيست

و مي خواهد بگيرد

انتقام خويش را

از اين تن خاكي.

و من

با بي محلي

......

امروز

نشسته ام

در سايهُ

ديواري گلي

كه متزلزل است

همچون خودم،

و فرو خواهد ريخت

حتي

به تلنگري ،

و مي انديشم

بر گذشته هاي رفته

من عمرم را

كه چندان عزيز هم نيست

در چمبرهُ

حماقتي سر كردم

من باور كرده بودم

باوري را

كه هرگز نبود

حقيقت راستين

من

مي سرودم سي سال

هر روز آن را

و سجده مي كردم

خدايي را

.......

خواب ديدم

سحر پيش.........

در آن صبح ازل.

مردكي را

كه چنين،

مي پنداشت...........

به زمين آمده

تا اشرف بر

عالم هستي

باشد.

من زني را ديدم .

كه تصور مي كرد.

بعد از آن

لحظه ُ شوم.

از پس

گاز طمع

.......

نميدانم چرا ؟

اما گرفته بغض

مجراي گلويم را

و ميخواهم بگويم

واپسين حرفم.

كه شايد ...

خود وصيتنامه اي باشد.

براي

اين تن ، تنها .

من از دنيا نديدم خير.

پس آن را ،

به دنيا دار مي بخشم.

و با ره توشه اندوه

......

ديشب

در خواب ديدم

كه مهياي رفتنم.

مقصد ابديت بود.

اگر ابديتي باشد.

و من ......

نشسته بر سرير مرگ

نه هراسم بود.

و نه

شوقي براي رفتن.

اما

.....

من از يك راز آگاهم

و آن سري ست، دهشتناك.

نمي دانم كلامم

تا چه حد گوياست؟

نمي دانم چگونه

با شما بايد سخن گويم؟

نمي دانم  شما

حرف دلم را خوب مي فهميد؟

زبان الكن

براي گفتن راز است.

اما من

.......

من خدا را رسوا مي كنم

من گردانندگان دكان هاي خدا

فروشي را روا مي كنم

من فرياد مي زنم. فريب هاي دين

فروشان را براي فرو ماندگان در خواب

من صور اصرافيل نيستم

من زبان ناطق كفرم

من كافرم به رياي زاهدانه

من كافرم به تجارت خدا

تا باب مرا صلاح دین نام نهاد

احمد بنوشت و باده در جام گشاد

عاشق خسته لایک می گیرد
مرغ پر بسته ، لایک می گیرد

عکس آن لعبت خَش و طناز
که به ساحل نشسته ، لایک می گیرد

آنطرف تر یکی که ترسیده
از خطر رسته ، لایک می گیرد.

پسری قلچماق و شهلا کش
آنقدر مسته ، لایک می گیرد

شرکت رُژ گونه و ماتیک
یکسره بسته ، لایک می گیرید

بند تنبان شنیده ای آیا ؟
کم کم آهسته ، لایک می گیرد

القرض هرچه محتوا کمتر
داره پیوسته ، لایک می گیرد

تو مپندار این سخن طنز است
مبل بی دسته ، لایک می گیرد.

قریب چهار دهه هست ، شدیم آدمایی که فقط شعار میدهیم . روزه می گیریم. سفره های آنچنانی پهن می کنیم . مهمونی های اینچنینی برگزار می کنیم و ....... قراموش کردیم. دست های خالی و شکم های گرسنه واقعی رو . این شعر رو نوشتم بلکه ام ، یک کمی به خودمون اومدیم.

با دلی تخت . مست و مستانه
پشت دیوار های هر خانه
رُک و، رو راست ، بی چک و چانه
میزنیم لقمه های جانانه ؟

چه به ما ، کودکی غمکین
که ندارد ، سفره ای رنگین
وز غم و درد سینه اش سنگین
میزنیم لقمه های جانانه ؟

دسته ای پاکت و، درونش فال
دختری خسته و، پریشان حال
خب به ماچه؟ می رود از حال
میزنیم لقمه های جانانه ؟

مادری، کو رسیده جان بر لب
شب یلداست شام او هرشب
چه کنم سُرخِ صورتش از تب
میزنیم لقمه های جانانه ؟

گور بابای ملت خسته
مردم ، مستحق و پا بسته
ما که داریم ، حزب و هم دسته
میزنیم لقمه های جانانه ؟

سعدیا زین سخن کنون چه اثر
که یکی پیکراست ، کل بشر
هر قدر ،غُر زنی و، توپ و تشر
میزنیم لقمه های جانانه ؟

دعوت به خلوت خود ، می کند ترا
با چشم مست خواب، با جرعه ای شراب ،

وز صورتی که ازآن ، می چکد هوس
در زیر نور ماه ، چون قطره های آب

دربستر خمار نگاهت ، نشسته تا
بازی کند به قاب ، با رمز و با حساب

با مهره های خودی ، پرسه میزند
با آرامشی تمام ، گاهی به پیچ وتاب

درفکر بوسه سرخی، ز لعل توست .
با عطر رازقی ، با مزه گلاب.

درتنگ جسم ستبرش ، غنوده ای
سر مست شهوت و ، با ناز و اجتناب ؟

ترس ات فقط شکستن ، حس غرور نیست
میترسی ازنقاب ، ازحس ارتکاب

مردی خوشحال از فوت همسر اولش که بسیار به جان او نق می زد ، به تحریک دوست ابله اش که زن خود را سه طلاقه کرده بود ، اقدام به گرفتن زن دوم می کند. غافل از آنکه در این کار اورا عافیتی نیست.

شعر زیر استتنطاق او به نظم است

او مُرد ؟ تواز همسر نو کام گرفتی؟
راستش رو بگو ، اندکی آرام گرفتی؟

سردرد رها کرد تو را ، یا که دوباره
وز دلبرکت ، رعشه و سرسام گرفتی؟

از امر بمعروف بگو ، در تو اثر کرد؟
گو خبره شدی؟ مدرک احکام گرفتی؟

آن خرخره نازک تو ، راه هوا شد ؟
یا بار دگر خر شدی و وام گرفتی ؟

ازمسخره بازی چه خبر ، همسر نو کو
آخر تو شدی خرم و؟ فرجام گرفتی؟

می گفت رفیقت ، که خریدی دو سه کارتن
درکنج خیابان به برت تام گرفتی؟

گیرم که حسن داد زنش را ، سه طلاقه
از اهل حماقت ، تو چه الهام گرفتی ؟

رو خوب بکن فکر ، گرت مانده کمی عقل
آرامش جدی ز دیازپام گرفتی؟

چون تو گرفتار به گیسوی یار

لیک کجا دست من و موی او

هجر کشم ، گریه کنم زار زار

ره نبرم بر دژ و باروی او

کرده مرا واله و شیدا و مست

آن وتر و قوس دو ابروی او

گر تو رسیدی به برش لحظه ای

تنگ بزن حلقه به بازوی او

من نچشیدم ز لبش بوسه ای

بوسه بزن برلب و لیموی او